Αίγινα

Η μυθολογία θέλει την Αίγινα να παίρνει το όνομά της από μια πανέμορφη νύμφη που ερωτεύτηκε ο Δίας και έφερε να ζήσει σ’ αυτό το τριγωνικό νησί, στο κέντρο σχεδόν του Σαρωνικού.

Κατά την περίοδο 2000-1600 π.Χ., οι Αιγινήτες άρχισαν να αναπτύσσουν μεγάλη εμπορική και ναυτική δραστηριότητα. Γύρω στο 650 π.Χ., για τις εμπορικές τους συναλλαγές, ήταν από τις πρώτες πόλεις που έκοψαν δικά τους ασημένια νομίσματα, τα οποία έφεραν στην μία όψη τους την εικόνα μιας θαλάσσιας χελώνας. Το 500 π.Χ. η Αίγινα μονοπολούσε το εμπόριο της ανατολικής Μεσογείου, του Εύξεινου Πόντου και έφτασε στο υψηλότερο σημείο δύναμης και πλούτου. Η ναυτική της υπεροχή την έφερε σε ανταγωνισμό με την Αθήνα, τη μεγάλη δύναμη της εποχής, που κορυφώθηκε στα χρόνια του Πελοποννησιακού Πολέμου όταν η Αίγινα ηττήθηκε και η πρωτεύουσά της καταλύθηκε. Η Ρωμαϊκή κατάκτηση παρέτεινε την παρακμή του νησιού: οι λαμπροί ναοί της ερειπώθηκαν και το λιμάνι της παραχώθηκε.

Στα μεσαιωνικά χρόνια το κέντρο του νησιού μετακινήθηκε στην ενδοχώρα: ο φόβος των πειρατών και οι εισβολές Γότθων και Αβάρων ανάγκασαν τους κατοίκους να αποτραβηχτούν από τα παράλια. Δημιουργήθηκε μία νέα οχυρωμένη πρωτεύουσα, η Παλαιοχώρα.

Όταν οι Σταυροφόροι κατέλαβαν την Κωνσταντούπολη, η Αίγινα παραχωρήθηκε στους Βενετούς. Έτσι επήλθε η πρώτη Βενετοκρατία (1451 – 1540). Το 1537 μ.Χ. οι Τούρκοι κήρυξαν τον πόλεμο στην Βενετία και ο αρχηγός του στόλου των Τούρκων, Μπαρμπαρόσα, κατέστρεψε και έκαψε κυριολεκτικά την Αίγινα. Διασώθηκαν μόνο λίγες εκκλησίες στην Παλαιοχώρα. Στην Ελληνική Επανάσταση του 1821 η Αίγινα έπαιξε σημαντικό ρόλο λόγω της γεωγραφικής της θέσης, κυρίως ως κόμβος ανεφοδιασμού για τους εμπόλεμους σε Κυκλάδες και Πελοπόννησο. Εδώ κατέφυγε και πλήθος πρόσφυγες όταν η Αθήνα πολιορκούνταν από τους Οθωμανούς το 1826.